In mijn vorige blog over arbeidsuitbuiting refereerde ik naar oktober 1981 toen mijn werkzame leven begon. Ik verwijs daar nu weer naar, maar nu vanuit een ander perspectief. In die tijd gold bij de overheid namelijk het uitgangspunt dat bij gelijke geschiktheid een vrouw de voorkeur kreeg. Dat was de periode om vooral meer vrouwen bij de overheid een kans te geven. Zelf begon ik overigens met een achterstand op de arbeidsmarkt door eerst verplicht 14 maanden in militaire dienst te moeten. Vrouwen waren vrijgesteld van militaire dienst. Mannen gingen in die tijd onverbiddelijk de gevangenis in als ze (vervangende) dienst weigerden. Het was zelf zo gek dat de overvolle gevangenissen verkrachters voorlopig vrij lieten omdat er te weinig ruimte was, maar dienstweigeraars vast bleven zitten.
Sinds begin jaren 90 ben ik werkzaam in de communicatiesector. De afgelopen 15 jaar is deze sector compleet vervrouwelijkt. Van de afgestudeerden is zo’n beetje 80% vrouw. Zelf heb ik ook regelmatig in teams gewerkt waar uitsluitend vrouwen werkten. Het is ff wennen dat je op maandagochtend niet over het voetbalweekend kan praten, voor de rest helemaal prima. Opmerkelijk is dat vrouwen het zelf vaak helemaal niet zo leuk vinden om alleen maar met vrouwen samen te werken. Daarom krijgen interim-bureaus nu ook regelmatig de vraag of ze een man kunnen leveren. Vaak is dat ingegeven om wat meer balans is het team te krijgen. Dus bij gelijke geschiktheid gaat de man voor.
Opvallend is dat de interim markt voor communicatieprofessionals lager betaalt dan andere sectoren. Er zijn mensen die zeggen dat dit komt omdat er zoveel vrouwen in de communicatiebranche werken. Ik weet niet of dit klopt, wat ik wel weet dat mannen en vrouwen wel gelijk beloond worden. En dat is in andere branches nog wel eens anders.
Persoonlijk heb ik niet zo’n moeite om tijdelijk mannen of vrouwen een voorkeur te geven. Denk bijvoorbeeld aan meer vrouwen i technische beroepen of meer mannen in het onderwijs.
Wat mij betreft is genderneutraliteit geen item, alleen bij toiletten vind ik het nog wel eens ongemakkelijk. Ik denk daarbij aan een uitspraak van Kees van Kooten die zei: “waar voel je je zo thuis dat je op weg naar het toilet al je gulp open ritst?” Inderdaad heb je thuis ook geen gescheiden toiletten en dat vraagt daarom oplettendheid als je in een publieke omgeving naar een gender neutraal toilet gaat.
Nu ik in de herfst van mijn carrière ben beland heb ik de keuze gemaakt om ook in commissaris / toezichthoudende functies actief te worden. Heb daar ook een boeiende opleiding voor gevolgd.
Doel is om, als bijbaan, organisaties te laten profiteren van mijn kennis en ervaring over de afgelopen 40 jaar. Interessant is dat er nu weer andere fenomenen opduiken. Anders dan de arbeidsmarkt is het aanbod van commissarissen behoorlijk. Meer dan 100 brieven per vacature is normaal. Daarnaast is de trend dat vooral wordt gevraagd naar diversiteit. Als witte man sta ik bij voorbaat onderaan in de ranglijst. Ondanks dat ik met een Engelse vader niet 100% autochtoon ben, lijk ik weinig kans te maken. Dus nu maar ff afwachten tot deze wind weer is overgewaaid, anders moet ik toch maar gebruik maken van de nieuwe transgenderwet en een X laat plaatsen in mijn paspoort.
