Sommige muziek komt en gaat. Andere muziek nestelt zich — in je hoofd, in je hart, en soms zelfs in je auto. Voor mij is dat Simply Red. Sinds de jaren tachtig ben ik al fan van hun unieke sound — die mix van soul, pop en een vleugje melancholie. Albums als Picture Book en A New Flame draaiden grijs op mijn platenspeler en later in de auto. Maar pas in deze eeuw ontdekte ik de ware kracht van Simply Red: hun liveconcerten. Sindsdien laat ik geen tour meer aan me voorbijgaan.
Van openluchtconcerten in Amsterdam-West tot zwoele zomeravonden in Lucca, van de Ziggo Dome tot het sfeervolle Oberhausen — iedere show opnieuw raakt de muziek me, alsof ik een oude vriend terugzie. En ja, mijn eerste rode Fiat Ritmo noemde ik zonder nadenken: Simply Red. Want hoe anders?
Mick Hucknall: een stem die blijft hangen
Het gezicht en vooral de stem van Simply Red is natuurlijk Mick Hucknall. Die warme, soulvolle stem die ergens tussen Otis Redding en een goed glas rode wijn in zweeft — rijk, doorleefd, troostend en krachtig. Hucknall is geen man van glitter en schreeuw, maar van finesse en emotie. Of hij nu zingt over liefde, verlies of verlangen, hij weet telkens weer een snaar te raken.
Zijn stem draagt verhalen, alsof je luistert naar een vriend die niet praat maar zingt. Dat is ook wat Simply Red zo bijzonder maakt: ze brengen geen muziek om op te dansen (al mag dat gerust), maar muziek om op te léven.
De soundtrack van momenten
Iedereen die jarenlang met een band meereist, weet: hun nummers worden de soundtrack van je leven.
“Holding Back the Years” klinkt als een melancholische terugblik op momenten die nooit meer komen, maar altijd blijven.
“If You Don’t Know Me by Now” herinnert me aan gebroken harten en stille autoritten, terwijl de regen zachtjes op de voorruit tikt.
En “Stars”? Dat is die ene zomeravond ergens in Italië, waar de lucht openbrak in licht en muziek.
Concerten van Simply Red zijn meer dan live muziek — het zijn reizen door de tijd. De zaal verdwijnt, het publiek wordt stil, en daar sta je dan. Jij en Mick. Oog in oog met je eigen verleden, maar altijd hoopvol richting de toekomst.
Van Ritmo tot ritueel
Die rode Fiat Ritmo was meer dan een auto. Hij stond symbool voor een tijd van vrijheid, dromen, jong zijn en soul op volle kracht uit de luidsprekers. Simply Red was de ideale metgezel op de snelweg van het leven. Geen playlist, geen shuffle — gewoon een cd met Stars of Life erin, raampje open, hand uit het raam, zon op je gezicht.
Nu, jaren later, is Simply Red voor mij een soort ritueel geworden. Elke nieuwe tour is een houvast. Elk concert een ankerpunt. Niet omdat ik de nummers nog niet ken, maar juist omdat ik ze zó goed ken. Want in een wereld die steeds sneller verandert, is er troost in muziek die blijft wie ze is.
2009: Wester Gas, zomerwarmte en eerste keer live
De eerste keer live Simply Red zien was op 3 juli 2009 in het Westergasfabriek-terrein in Amsterdam. Een zwoele zomeravond, de stad gonste, de lucht hing vol verwachting. Het openluchtconcert, tussen oude industriële gebouwen en jonge bomen, gaf de muziek iets extra’s — rauw en toch verfijnd. Het publiek was gemengd: dertigers, zestigers, nieuwkomers, doorgewinterde fans. En toen Hucknall begon te zingen, viel alles op z’n plek. Dit was geen gewone band. Dit was muziek die je bij de hand nam en je niet meer losliet.
2010: Lucca — soul onder de Toscaanse sterren
Op 23 juli 2010, tijdens het Lucca Summer Festival, speelde Simply Red op het betoverende Piazza Napoleone. Denk: warme avondlucht, cipressen in de verte, een zacht briesje over het plein. De oude stadsmuren vormden een natuurlijke klankkast voor de muziek. Simply Red speelde alsof ze zich thuis voelden tussen de Toscaanse stenen en de zomergeur van wijn en jasmijn. “Stars” klonk hier anders dan ooit — breder, dieper, alsof de hele hemel meezong. Het was geen concert, het was een ervaring. Eén die zich voorgoed in mijn geheugen heeft genesteld.
2010: sneeuw, voetbal en soul in de O2
En toen, exact vijf maanden later, opnieuw Simply Red — maar nu in totaal andere omstandigheden. In december 2010 wilde ik naar een absolute topper in de Premier League: Chelsea – Manchester United. Maar Engeland werd lamgelegd door hevige sneeuwval, en de wedstrijd werd afgelast. Teleurstelling hing in de lucht, en het vliegverkeer lag stil in heel Europa.
Maar toen gebeurde er iets onverwachts: er bleken nog tickets beschikbaar voor de Farewell Tour van Simply Red in de O2 Arena in Londen, op 18 december 2010. Veel mensen konden niet komen door het weer, en wij konden zó doorlopen — geen rijen, geen gedrang, gewoon naar binnen. En wat we kregen, was magie. Een intiem gevoel in een immense zaal. Alsof Mick Hucknall alleen voor ons zong, midden in de sneeuwstorm van Europa.
De show was strak, de band in topvorm, en Hucknall zong met een intensiteit die je recht in het hart raakte. Buiten was het koud en stil. Binnen vloeide de warmte van de muziek door alles heen. Geen voetbal, maar wél vuur. Geen stadion, maar wel een stem die dwars door alles heen brak.
Vijf keer Farewell
Die Farewell Tour — die ik eigenlijk maar één keer zou bezoeken — werd uiteindelijk een soort pelgrimage. Ik zag hem vijf keer: in het Ziggo Dome, het prachtige plein in Lucca, het indrukwekkende O2 in Londen, en ergens onderweg, als voorprogramma voor mijn eigen leven. Elke show voelde als een afscheid, maar ook als een nieuw begin. De band gaf alles, het publiek ook. Het werd een serie herinneringen die ik koester als een fotoalbum zonder foto’s — maar met muziek.
Tijdloos in een tijd van haast
Wat Simply Red voor mij bijzonder maakt, is hun tijdloosheid. Terwijl trends komen en gaan, blijft hun stijl trouw aan zichzelf: soulvol, jazzy, popachtig, maar nooit commercieel schreeuwerig. Ze volgen geen algoritmes. Ze volgen het hart.
In een tijd waarin alles korter, sneller en luider moet, doet Simply Red iets ongekends: ze nemen de tijd. Voor de muziek. Voor het publiek. Voor gevoel. En precies daarom blijven ze relevant, ook na al die jaren.
Dank je wel, Mick
Misschien leest hij dit ooit, ergens tussen soundcheck en show. Of misschien niet. Maar wat ik hem zou willen zeggen is dit: Dank je wel, Mick. Voor je stem. Voor je ziel. Voor de concerten. Voor de herinneringen. En ja, ook voor het feit dat je zelfs een rode Fiat Ritmo tot iets bijzonders wist te maken.
Eén ding weet ik zeker: zolang Simply Red blijft spelen, blijf ik luisteren.
Want sommige liefde roest niet — die glanst dieper met de jaren.
