Oktober 1980. Een bus vol scholieren van het Veluws College uit Apeldoorn vertrekt naar Parijs. Onder hen een 17-jarige jongen, vol verwachting over wat de lichtstad te bieden heeft. Als leerling met Frans in het vakkenpakket is deze reis een kans om de taal en cultuur van dichtbij te ervaren. De Eiffeltoren, de Sacré-Cœur, de Seine… stuk voor stuk indrukwekkend, maar één gebeurtenis springt er met kop en schouders bovenuit: een concert van Julien Clerc.
Voor wie zijn naam niet direct een belletje doet rinkelen: Julien Clerc, geboren in 1947 als Paul-Alain Leclerc, is een icoon van de Franse muziek. Hij brak door met zijn rol in de Franse versie van de musical Hair en groeide uit tot een ster met een indrukwekkend repertoire vol meeslepende melodieën en poëtische teksten. Vooral in de jaren ’70 en ’80 scoorde hij grote hits, en één van zijn mooiste nummers is zonder twijfel Elle Voulait Qu’on l’Appelle Venise.
Dit lied is veel meer dan een vrolijke melodie; het vertelt een verhaal. Een intrigerende vrouw wil dat haar geliefde haar ‘Venise’ noemt. De tekst neemt je mee in een wereld van verlangen, melancholie en romantiek:
“Ze wou dat ik haar Venise noem,
U ziet me, gestreepte trui, onderdanige stem
als een gondolier,
Pagaaiend voor een kers,
Voor een kus,
Wou ze dat men haar Venise noemt.”
Het lied heeft een speelse, bijna dromerige sfeer, maar schuilt tegelijkertijd vol emoties en dubbelzinnigheid. Het is die combinatie van poëzie en muziek die Franse chansons zo uniek maakt en waarom Julien Clerc tot op de dag van vandaag bewonderd wordt. Zijn stem, zijn interpretatie, zijn manier van zingen raken je recht in het hart.
Voor mij was dat concert in Parijs een openbaring. Niet alleen leerde ik de magie van live muziek kennen, maar ik ontdekte ook de diepere lagen van de Franse muziekcultuur. Sindsdien heeft Franse muziek een speciale plek in mijn hart, met Julien Clerc als onbetwiste favoriet. Zijn liedjes zijn de soundtrack van herinneringen, de echo van een tijd waarin muziek en emoties onlosmakelijk met elkaar verbonden waren. Parijs was onvergetelijk, maar de muziek van Julien Clerc reist altijd met me mee.
Een impressie van het concert met door mij gemaakte foto’s.
