Voorjaar 2022 was voor mij een fantastische periode, na twee vakantieloze coronajaren. Twee weken op pad met de (elektrische) auto door Zuid-Engeland. Een hele mooie ervaring als het gaat om fabelachtige vergezichten en sprookjesachtige badplaatsen in een bijna subtropisch klimaat om de hoek. Wat ik had verwacht en gehoopt is dat overal in Engeland voldoende laadpalen voorhanden waren. Zelfs op Land’s End, waar de eerste en tegelijk de laatste laadpaal van Engeland staat. Laden kon gewoon via de creditcard.
Wat betreft de hotelaccommodaties heb ik wisselende ervaringen. Als het gaat om elektrisch rijden en hotels is mijn conclusie dat de hotelbranche nog onvoldoende door heeft dat mobiliteit ook een belangrijk onderdeel is van de gastvrijheid. Receptionisten die laadpalen op het hotelterrein zien als een soort benzinepomp waar ze geen verstand van hebben. Of als het charging point kapot is geen idee hebben of er een alternatief is in de buurt. Dat is het probleem van de hotelgast.
Hotels hebben al jaren ervaring met arrangementen met andere attracties, TV-faciliteiten en internet of kortingsacties in de binnenstad. Samenwerking of businesskansen rond mobiliteit zijn echter nog ver te zoeken. Terwijl bij het plannen van de vakantie en het kiezen van de hotels, bij gelijk aanbod, de aanwezige laadpaal bij het hotel, bij mij toch de doorslag gaf.
Onbegrijpelijk dat hotels hun klanten op allerlei manieren faciliteren maar de rijders van elektrische auto’s vergeten. Terwijl dit juist een interessante (groeiende) doelgroep is. Daarnaast verhoogt het vermijden van laadpaalstress het vakantiegevoel door het als faciliteit aan te aan te bieden bij het hotel. Gratis vind ik met de huidige energietarieven teveel gevraagd. Toch boden twee hotels mij dat verrassend genoeg wel.
De stad die de kroon spant is Bristol, toch niet de kleinste stad in Engeland. In de parkeergarage van het gloednieuwe Millennium Square waren de charging points kapot. Het vier sterren Hilton Garden Inn bood twee oplaadpunten die echter buiten bedrijf waren. De receptie dacht dat het nog wel enkele weken zou duren voordat ze gemaakt waren. Dan blijkt dat een stad als Bristol wel een goede infrastructuur heeft met laadpalen, alleen de toegankelijkheid beperkt met feitelijk een grote aanbieder / provider. Daar moet je dan eerst een app van downloaden en geld aan overmaken. Niet echt handig als het lokale internet hapert in de betonnen parkeergarage. Mijn eigen chargingpassen, zoals van de ANWB, werden niet geaccepteerd, evenals de creditcard niet. Bristol geeft hiermee een monopolie voor laadpalen weg aan een aanbieder die je vervolgens allerlei verplichtingen oplegt met een app en pas. Ik vraag me af of de beslissers in de stad zich dit voldoende gerealiseerd hebben.
In mijn volgende blog ga ik eens kijken hoe de gastvrijheid van mijn eigen stad is geregeld voor de elektrische rijder.
